[bejkerek87]

Wlasnie wiem Norbi.. . Też mogę powiedzieć, że jestem blędem lekarskim, ale już się nauczylam żyć... 

[62norbi]

Poddanie się oznacza przyzwolenie na takie procedery lekarskie, jak ukrywanie błędów lekarskich za które my, ofiary tych błędów płacimy najwyższą karę a winowajcy bez żadnych skrupułów cieszą się wolnością... Choćby po trupach ale do celu w naszych sprawach, sprawach naszego życia, ponieważ oni będą dalej cieszyć się zdrowiem i łatwym życiem a nam pokrzyżowali plany i skracając życie...

[bejkerek87]

 
Mam koleżanke , którą nie-winnie posadzili lekarze na wózku .. Teraz bardziej do cennia to co ma, miala zaledwie 6 lat jak ją posadzili a ma już 18 robi wlasnie teraz Maturę.... Jak Ja... Z nam ją z  tąd- http://www.przedszkole77.org.pl/... Co wy na to?. :)Dostala odszkodowanie, ale to i tak nie wroci jej zdrowia i możliwości chodzenia... Szkoda mi jej, ona się nie poddaje tak jak Ja...
            Wasz żolwik...

[bejkerek87]

Fajnie, że są tacy ludzi jak Mariusz i chcą podzielić się z ludzmi tym doświadczeniem... muszę mieć tą książkę.............. Kocham takich ludzi co się nie poddają tylko walczą o życie...

[izkaa189]

Znam wiele takich ludzi po skoku do wody to jest jedna seknunda nierozważnego skoku,wygłupów a później na cale zycie sparaliżowany i wózek oj a tacy ludzie maja naprawdę cieżko zrozumieć ze jest niepelnosprawny uwiezcie mi ja to wiem mialam noce spedzone na rozmowach z takimi osobami to sa lata pracy z taką osobą z przychologiem.

[gruszka]

Jeden.skok i koniec

[62norbi]

Życie po skoku
SPARALIŻOWANY MĘŻCZYZNA NAPISAŁ KSIĄŻKĘ KCIUKIEM
TVN24
Chwila nierozwagi, jeden skok prowadzący do tragedii - takich historii słyszeliśmy już wiele. Jak żyć ze sparaliżowanym ciałem? O tym opowiedział Mariusz Rokicki w swojej książce "Życie po skoku". Napisał ją kciukiem.
Jego życie to teraz głównie słowa. - Lubię pisać wiersze, jakieś przemyślenia, to czego mi brakuje, wcielam się w różne postaci, chcę być na dyskotece - piszę o dyskotece, chcę mieć dziewczynę - piszę o dziewczynie... - opowiada Mariusz Rokicki.

Najgorsza chwila

Oprócz tego, o czym teraz marzy, pisze też o tym, czego żałuje najbardziej. "W pośpiechu rozebrałem się, wziąłem rozbieg. Wtedy już wiedziałem, że robię źle i nie spotka mnie nic dobrego, ale nie mogłem się zatrzymać. (...) Najpierw bardzo lekkie uderzenie i żadnego bólu. Otwieram oczy i widzę bezwładnie zwisające ręce. Dlaczego nie potrafię nimi poruszać?" - pyta sam siebie w "Życiu po skoku".

Odpowiedzieli mu jednak lekarze. Diagnoza: złamanie kręgosłupa z uszkodzeniem rdzenia kręgowego. Do domu wrócić już nie mógł, czekała tracheotomia, cewnik i łóżko.

A przy tym ciągły ból i przerażenie. Męczące szpitalne zapachy i powoli pojawiająca się świadomość paraliżu. - Strasznie się bałem, chciałem sobie wtedy odebrać życie... - wspomina Mariusz. Na szczęście, tego błędu już nie popełnił.