Tytuł jest Mój Dom

Na schodach

szukający

drogi do własnego domu

wierzący

we własne kroki

podsłupociechaący

rozmów

Na schodach

walczący

o poręcze

klasyfikujący

stopnie

pielęgnujący

ślady

Na schodach

wynajmujący

pokoje

trafiający

na odpowiedni poziom

targujący się

o cenę za spokój

Na schodach prowadzących

w górę i w dół

6

Oddaję ostatnie wynurzenia

wysokim falom ścian

Zakotwiczam ostatnie kroki

w ruchomym piasku podłogi

Wtłoczony w skończoność porażki

zamykam horyzont okna

Wyrzucony na brzeg krzesła

oswajam lądowe przyzwyczajenia

Już staję się mieszkańcem

tego pokoju samotności

Już osiedlam swoje przegrane

Już nazywam niemoc swoim miejscem

14

Kupiłem miejsce za walizkę

Drogę zagrodziłem ścianami

Wprawiłem w horyzont okno

i sznurówkami powiązałem nogi

Skończyłem podróż

Nikt już nie przejeżdża

przez moją ciekawość

ani ja nie wychodzę za granicę nadziei

Siedzę za drzwiami swojej samotności

I tylko pamięć przychodzi do mnie

z rachunkami do zapłacenia

32

Stoję w pustej sieni

wspomnień

czytając przeszłość

z wyblakłych ścian

pamięci

Dotykam

przebarwionych miejsc

po rozlanych plamach

Patrzę

na zatrzymany w próchniejących ramach

czas

Rozpoznaję miejsca

po zdjętych obrazach

i twarze patrzące na mnie

z przeszłości

Próbuję przypomnieć sobie

kolor firanek wiszących w sąsiednim oknie

tego domu

który tu kiedyś stał

Delikatnym ruchem zamykam drzwi

na żal

42

Mam już swój dom

i krzesło swoje

i swoje buty na podłodze

Już się nie boję

bo wszystko co moje mogę zamknąć

na klucz

Moje sny i moje obrazy

Moje uniesienia i moje ślady

Moje łyżki i noże, którymi życie jem i kroję

Moje dwa talerze stojące na stole

Moje radości i smutki

Moje uczucia w szkło oprawione

Moje pragnienia z poszarpanymi brzegami

Moje przeżycia przybite do ścian pamięci

grubymi gwoździami

Chodzę jak właściciel wokół tego, co moje

Wokół swoich przyzwyczajeń

Wokół wspomnień, stojących na mojej drodze

Już sam staję się meblem

coraz trudniejszym do ominięcia

49

Budowałem to słowo jak dom

Lepiłem dziury i kleiłem ściany

Wstawiałem ciekawość w okna

i polerowałem klamki drzwi

Pragnąłem by ktoś mógł w tym słowie

jak we mnie zamieszkać

Nie wiedziałem

że za szybą ślubnej ramy

już mieszka kornik

potrafiący przegryźć wszystko

65

Chciałbym już wrócić

do dawnego domu

To nic, że dawno

że popękały ściany

i że przecieka

podziurawiony burzami dach

A jednak leży tam jeszcze twój cień

na podłodze

rozlany

70

Pozwól mi wrócić już do domu

bym się nie błąkał

nie kłaniał brudnej pianie

abym już więcej nie brudził swojej twarzy

Wyślij swe słowa jak gołębie

na każde skrzyżowanie

Rozwiń swoją miłość jak drogę przede mną

i zasadź kwiaty pragnień tam gdzie przechodził będę

Czekaj na mnie na progu

gdy żebrał będą o kawałek pewności

Uchyl drzwi Twojej troski

gdy pukał będę ostatnim cierpieniem

do Twojego domu

Zwiódł mnie horyzont

Uśpiły doliny

Lawiny zdarzeń zasypały wszystkie możliwości

Zakręty wymyliły

i przepaście połamały kości

Dziś opatruję obolałe myśli

próbując szukać powrotu

ze zmęczonego gniewu

Patrzę wstecz, aby dostrzec most powrotu

zbudowany przez tych

którzy byli tu

przede mną

104

Po domu błąkam się

jakby to była pustynia

Ruchomy piasek podłogi

i wybite okna nieba

Wysuszona na drobne ziarna cisza

i dopalająca się nadzieja

Szczęście zachodzące tarczą ognia za horyzont cierpienia

Pewność rozpływająca się na ścianach fatamorgan

Obrysowane chłodem przypuszczenia

i rozrzucone po krzesłach osamotnienia

Przechodzące co noc przebudzenia

wykreślają granice

zamykania się w sobie

107

Budowaliśmy tę chwilę

jak szczęście własne

uklepując ziemię pragnień

i wylewając fundament marzeń

Budowaliśmy tę chwilę

jak własne życie

stawiając coraz wyższe piętra uniesień

i ściany zdarzeń

Budowaliśmy tę chwilę

jak własną przyszłość

układając schody

i podnosząc siebie z ziemi dźwigami miłości

Budowaliśmy tę chwilę

jak swój dom

trzymając się pionu i poziomu

i swoich coraz wyższych możliwości

Budowaliśmy tę chwilę

jak swoje szczęście

chodząc po rusztowaniach słów

i po drabinach spojrzeń bez poręczy

Patrząc na coraz dalszy horyzont snów

wchodziliśmy w coraz cieplejsze kolory tęczy

Budowaliśmy tę chwilę

jak naszą miłość

Nie chcąc budowania swego nigdy zaprzestać

Budowaliśmy tę chwilę

bez zabezpieczających lin, bez siatek

jak piękno w którym moglibyśmy zamieszkać

Gotowi w każdej chwili by przerysować plany

Budowaliśmy tą naszą chwilę jak siebie samych