Napromieniowani

Nie byÂło cudu,
ChoĂŚ o ten cud modliÂły siĂŞ miliony
Nie bÂłogosÂławiÂł juÂż z okna ludu
I sÂłychaĂŚ byÂło tylko dzwony.
I biÂły serca wszystkich dzwonĂłw
Powietrze strasznÂą wieÂściÂą drÂżaÂło
ÂŻe najpiĂŞkniejsze z ludzkich serc
BiĂŚ przestaÂło.
Nie byÂło cudu,
Niebiosa siĂŞ nie rozstÂąpiÂły,
Nie sp³yn¹³ nagle p³omieù z nieba
I tylko dzwony biÂły, biÂły...
A potem chwila taka oto:
Z wielu narodĂłw, krajĂłw, wyznaĂą
£zy siê z³¹czy³y w jeden potok
I Âświat siĂŞ jednÂą staÂł ojczyznÂą
A potem tej modlitwy szum,
Gdy Âświat pochwyciÂł siĂŞ za rĂŞce,
Gdy wielonarodowy tÂłum
PoczuÂł, Âże jednym bije sercem
Nie byÂło cudu.
Wielkiego Âżycia wielki koniec
PoczÂątek daÂł lepszemu Âżyciu
W którym siê z d³oùmi ³¹cz¹ d³onie.
Przez dwa tysiÂące lat niezbicie
Nikt nie daÂł Âświatu Prawdy wiĂŞcej
NiÂż jeden CzÂłowiek jednym ÂŻyciem,
NiÂż jedno konajÂące Serce
Nie byÂło cudu...