Napromieniowani

W INTEGRACJI nie chodzi o przymus bycia RAZEM, bo nikt nikogo nie chce do niczego zmuszać. Chodzi nie o to, by pomiędzy dziećmi zdrowymi, a dziećmi niepełnosprawnymi, robić zawody w to, kto lepiej zrozumiał i nauczył się geometrii wykreślnej, ale o to, by w ramach wzajemnego poznania,  uświadomić sobie, czym się różni Felek od Józia, a zwłaszcza – dostrzec, co ich łączy.

Integracja, to konieczność nauczenia się oswojenia z emocjonalnymi odrębnościami. To znaczy - NAUCZENIE SIĘ społecznych zachowań, życzliwej, WZAJEMNEJ wrażliwości, i otwartości, to uczenie się człowieczeństwa, miłości, szacunku do bliźniego. WZAJEMNE kształtowanie charakterów.  I wcale nie chodzi w niej o rozwój intelektualno-sprawnościowy, tylko o wykształcenie w dziecku społecznych mechanizmów.

Integracja, to nie są zawody, wyścigi, rankingi, pojedynek na ilorazy inteligencji. To nie jest WSPÓŁZAWODNICTWO dzieci. Integracja, to dawanie i ofiarowywanie siebie, swojej życzliwości a także swojej tolerancji wobec odmiennych postaw. Postaw, zachowań, nawyków wyniesionych z domu.

Z domu, który powinien rozwijać w dziecku te społecznie pożądane cechy, te cechy, które zostały mu zaszczepione przez integracyjną szkołę. A więc branie odpowiedzialności nie tylko za siebie, ale i za kolegę z klasy. Za słabszego, za mniej potrafiącego, niż on.  Musimy jednak pamiętać, że szkoła ma nie tylko INTEGROWAĆ, czyli pomagać dziecku w życiu w społeczeństwie, że integracja, to tylko DODATEK do jej głównego zadania. A jej głównym zadaniem jest zrozumiałe przekazanie dziecku wiedzy o świecie.