seriale to miodowe lata [1 mi³oœÌ ]

ja jeszcze nie mam dziewczyny ale pisze z jedno i nieras to takie wieÂż czuje uczucie Âślilne do niej o lol oki moÂże kiedyÂś bedzie

A Ja uwielbiam sÂłuchaĂŚ radio eska  10 hitĂłw 1 po drugim wolnej chwili o czywiÂściĂŞ naj czeÂściej od kond mam neta to na gg radia sÂłucham disko polo a cio ? hihi

jak wszyscy to i ja mĂłh num 6818753 

za cznijmy kochaÌ ludzi tak szybko odchodz¹ ja pale papierosy chce ¿óciÌ ale nie da sie to ju¿ jest na³ug

aha no teÂż tak przepuszczaÂłem po gorszyÂła mu sie kondycjia ale nie dÂługo bedzie lepiej skakaÂł wieÂże w niego

bejkerek87

Poza czas

Jestem tylko tym, kim jestem tu
Ma³ym cz³owiekiem co szuka s³ów
By nazwaĂŚ to coÂś, co nazwaĂŚ nie daje siĂŞ
Dobrze Âże jesteÂś tu
Kochamy CiĂŞ

Nie umiem modliĂŚ siĂŞ tak jakbym tego chciaÂł
Ale dziÂś wierzĂŞ w to
ÂŻe czÂłowiek juÂż nie jest sam

ÂŚwiat zaciemnia w nas jasne tÂło
Dobro przebiera siĂŞ by zagraĂŚ zÂło
I nie wiem czy w nas jest siÂła lub wiara w to
Aby nie wyprzeÌ siê, nie krzykn¹Ì
Nie znam go

Nie umiem modliĂŚ siĂŞ tak jakbym tego chciaÂł
Ale dziÂś wierzĂŞ w to
ÂŻe czÂłowiek juÂż nie jest sam
Nie jest sam

DziĂŞki za serce Twe
Za wiarĂŞ TwojÂą
MĂłwisz nie lĂŞkaj siĂŞ
Gdy Âświat siĂŞ boi
DziĂŞki za prosty fakt
ÂŻe jesteÂś z nami
ÂŻe chcesz byĂŚ z nami
Zostaniesz z nami poza czas

DziĂŞki za serce Twe
ObecnoœÌ Twoj¹
Bardzo kochamy CiĂŞ
Bardzo kochamy CiĂŞ
WiĂŞc zostaĂą z nami poza czas

jest sporo przyjaciuÂł gruszka kasie ada no to jak narazie poznaÂłem gosie znam juÂż od dawna i myÂśle Âże bedzie z poro znajomych za nie dÂługo sÂą i bedo

ja teÂż was kocham nie ma to tamto

piszmy jestem za tym!!

pozdrawiam        jerychiasz 

mnie daÂło duÂżo radoÂści odfarcia sie przed ludzmi i poznania bardzo miÂłych osĂłb i wogule

modre sÂłowa gosiu nie lĂŞkajmy sie i te sÂłowa Âślijmy do kaÂżdego piszmy o  tym co nas boli co istotne jest do z dziaÂłania z dziaÂłajmy to w spulnie bracia i siostry

ja nie oglodaÂłem no i kture miejsce zajoÂł?

pewnie tak gruszko

idzie w dobrym to nie widaĂŚ ja juÂż to widzĂŞ maÂło nieraz jest tu nas ale mam nadzieje Âże wiĂŞcej nas do ³¹czy a nawet jak i tak sie nie stanie to  zapewniam ja Âże idzie w dobro str...

Autor przebojĂłw: "Dziwny jest ten Âświat", "Czy mnie jeszcze pamiĂŞtasz", "Pod papugami". KomponowaÂł teÂż muzykĂŞ teatralnÂą i filmowÂą, miĂŞdzy innymi do filmu "Wesele" Andrzeja Wajdy.

W swoich utworach wykorzystywaÂł teksty poetĂłw romantycznych: Cypriana Kamila Norwida, Adama Asnyka, Kazimierza Przerwy-Tetmajera.

Do 1967 roku by³ cz³onkiem Niebiesko - Czarnych, póŸniej kierowa³ w³asnymi zespo³ami: Akwarele, Niemen - Enigamtic oraz Grupa Niemen. Wystêpowa³ te¿ jako solista Pocz¹wszy od festiwalu w Opolu w 1967 roku Niemen by³ idolem m³odzie¿owej publicznoœci.

Przez 17 lat, od 1964 do 1980 roku, byÂł uznawany za najpopularniejszego i najlepszego wokalistĂŞ w kraju w ankietach pism muzycznych "Jazz" i "Non Stop". Zawsze kreowaÂł oryginalnie wizualnie postacie - raz byÂł to gĂłralski koÂżuszek, innym razem kwiecista hipisowska koszula. W latach 60. przez Ăłwczesne media byÂł postrzegany jako synonim czegoÂś zÂłego. ZnosiÂł to spokojnie.

W 1999 roku zostaÂł wybrany wykonawcÂą wszechczasĂłw w plebiscycie "Polityki". Radiowa TrĂłjka uhonorowaÂła go "Supermateuszem", nagrodÂą imienia Mateusza ÂŚwiĂŞcickiego za zasÂługi dla kultury. W 1974 roku zostaÂł odznaczony ZÂłotym KrzyÂżem ZasÂługi. DostaÂł teÂż nagrodĂŞ I Stopnia Prezesa Rady MinistrĂłw za twĂłrcze osiÂągniĂŞcia w dziedzinie kompozycji i interpretacji. PrzeÂłomowym momentem w karierze Niemena byÂł wystĂŞp z Akwarelami na V Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Za wykonanie piosenki "Dziwny jest ten Âświat" zdobyÂł nagrodĂŞ specjalnÂą PrzewodniczÂącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji.

W 1963 roku jego pierwsza kompozycja "Wiem, Âże nie wrĂłcisz" odniosÂła wielki sukces na koncertach w paryskiej Olimpii. Kolejnym sukcesem staÂł siĂŞ utwĂłr "Czy mnie jeszcze pamiĂŞtasz", ktĂłry w grudniu 1964 roku z wÂłasnym tekstem nagraÂła Marlena Dietrich. Do koĂąca lat osiemdziesiÂątych Niemen braÂł udziaÂł w wielu imprezach muzycznych i festiwalach beatowych, rockowych i jazzowych w Polsce i na Âświecie. KoncertowaÂł i odnosiÂł sukcesy miĂŞdzy innymi we Francji, WÂłoszech, NRD, RFN, Indiach i Stanach Zjednoczonych.

W póŸniejszym okresie artysta rzadko wystêpowa³, rzadko te¿ nagrywa³. Skoncentrowa³ siê na pracy we w³asnym studiu muzycznym. W swoich kompozycjach chêtnie wykorzystywa³ instrumenty elektroniczne i syntezatory. Na muzykê m³odego pokolenia Niemen patrzy³ z rezerw¹. "Dzisiaj wydaje siê, ¿e nie trzeba mieÌ ¿adnego pojêcia o œpiewaniu, ¿eby œpiewaÌ. Rynek zach³ysn¹³ siê czymœ, co jest jedn¹, wielk¹ balang¹. Zapanowa³a pl¹somania, w takt fokstrota na cztery. I ka¿da próba odejœcia, szczególnie w tekstach, od tematu damsko-mêskiego jest nie do przeskoczenia, poniewa¿ media odmawiaj¹ publikacji" - mówi³ artysta podczas jednego z wywiadów.

Oprócz muzyki Niemen tworzy³ te¿ prace plastyczne. Rysowa³ od dziecka, póŸniej szczególnie zainteresowa³a go grafika komputerowa. W 2001 roku przeznaczy³ czêœÌ swoich prac na licytacjê. Dochód z aukcji zosta³ przeznaczony dla Polskiej Akcji Humanitarnej na kupno sprzêtu edukacyjnego dla szkó³ na Litwie. Czes³aw Niemen zachowywa³ dystans do nazwy "grafika komputerowa" i wola³ mówiÌ o wydrukach cyfrowych. A tak naprawdê traktowa³ swoje prace jako malarskie obrazy, tyle ¿e powsta³e nie w tradycyjnej technice, lecz przy u¿yciu komputera. Jego zainteresowanie sztuk¹ od dawna towarzyszy³o muzyce. - Nie tylko magia dŸwiêków, ale i œwiat kszta³tów i kolorów oddzia³ywa³y na moj¹ psychikê ju¿ we wczesnym dzieciùstwie - mówi³. - Do rysunku wróci³em przy okazji projektowania ok³adek swoich p³yt. W 1972 roku zrezygnowa³em ze stosowanych dot¹d stylizowanych fotografii na rzecz ilustracji. Wtedy to na pierwszej stronie ok³adki podwójnego albumu "Marionetki" i "Requiem dla van Go- gha" umieœci³em namalowany flamastrami i o³ówkami obrazek pt. "Sariusz" - opowiada³ artysta. Jeszcze w latach 70. Niemen namalowa³ obraz "Oda do Venus" (który znalaz³ siê wewn¹trz koperty albumu "Idee Fixe") oraz "Katharsis" (podczas nagrywania p³yty "Mourner?s Rhapsody" w Nowym Jorku). Od kilku lat tworzy³ przewa¿nie obrazy komputerowe, które prezentowa³ w pismach "Tylko Rock" i "Tygodniku SolidarnoœÌ". Prace powsta³y w wiêkszoœci niezale¿nie od muzyki.

Przez dekady byÂł odporny na upÂływ czasu i dziejowe zmiany. W ostatnich latatch praktycznie nie wychodziÂł z domu. GraÂł, malowaÂł, uprawiaÂł sport, wegetarianian, nie piÂł i nie paliÂł od lat. W domu wyglÂądaÂł zupeÂłnie inaczej niÂż na zdjĂŞciach i w telewizji.

Czes³aw Niemen by³ wielokrotnie wyró¿niany. W 1974 roku zosta³ odznaczony Z³otym Krzy¿em Zas³ugi. Dosta³ te¿ nagrodê I stopnia Prezesa Rady Ministrów za twórcze osi¹gniêcia w dziedzinie kompozycji i interpretacji. Od 1964 do 1980 roku, by³ uznawany za najpopularniejszego i najlepszego wokalistê w kraju w ankietach pism muzycznych "Jazz" i "Non Stop". W 1999 roku zosta³ wybrany wykonawc¹ wszechczasów w plebiscycie "Polityki". Radiowa Trójka uhonorowa³a go "Supermateuszem", nagrod¹ imienia Mateusza Œwiêcickiego za zas³ugi dla kultury.

CzesÂław Wydrzycki urodziÂł siĂŞ 16 lutego 1939 roku w Wasiliszkach Starych koÂło NowogrĂłdka jako CzesÂław Wydrzycki. Jego pseudonim artystyczny wymyÂśliÂła Âżona. Niemen byÂł repatriantem z BiaÂłorusi. Przez wiele lat staraÂł siĂŞ u wÂładz radzieckich o pozwolenie na przyjazd do Polski. Tam ÂżyÂł w biedzie, tu, kiedy przybyÂł, rĂłwnieÂż ÂżyÂł w nĂŞdzy. MoÂże dlatego postanowiÂł pokazaĂŚ Polsce, Âże nie przyjĂŞÂła byle kogo.

 Na schodach

 

            szukajÂący

            drogi do wÂłasnego domu

            wierzÂący

            we wÂłasne kroki

            podsÂłupociechaÂący

            rozmĂłw

 

Na schodach

 

                        walczÂący

                        o porĂŞcze

                        klasyfikujÂący

                        stopnie           

                        pielĂŞgnujÂący

                        Âślady

 

Na schodach

 

                                    wynajmujÂący

                                    pokoje

                                    trafiajÂący

                                    na odpowiedni poziom

                                    targujÂący siĂŞ

                                    o cenĂŞ za spokĂłj

 

Na schodach prowadzÂących

w górê i w dó³

 

 

6

OddajĂŞ ostatnie wynurzenia

wysokim falom Âścian

 

Zakotwiczam ostatnie kroki

w ruchomym piasku podÂłogi

 

Wt³oczony w skoùczonoœÌ pora¿ki

zamykam horyzont okna

 

Wyrzucony na brzeg krzesÂła

oswajam lÂądowe przyzwyczajenia

 

JuÂż stajĂŞ siĂŞ mieszkaĂącem

tego pokoju samotnoÂści

 

JuÂż osiedlam swoje przegrane

 

JuÂż nazywam niemoc swoim miejscem

 

 

14

KupiÂłem miejsce za walizkĂŞ

DrogĂŞ zagrodziÂłem Âścianami

WprawiÂłem w horyzont okno

i sznurĂłwkami powiÂązaÂłem nogi

 

Skoùczy³em podró¿

 

Nikt juÂż nie przejeÂżdÂża

przez moj¹ ciekawoœÌ

ani ja nie wychodzĂŞ za granicĂŞ nadziei

 

SiedzĂŞ za drzwiami swojej samotnoÂści

 

I tylko pamiĂŞĂŚ przychodzi do mnie

z rachunkami do zapÂłacenia

 

 

32

StojĂŞ w pustej sieni

wspomnieĂą

czytaj¹c przesz³oœÌ

z wyblakÂłych Âścian

pamiĂŞci

 

Dotykam

przebarwionych miejsc

po rozlanych plamach

 

PatrzĂŞ

na zatrzymany w prĂłchniejÂących ramach

czas

 

RozpoznajĂŞ miejsca

po zdjĂŞtych obrazach

i twarze patrzÂące na mnie

z przeszÂłoÂści

 

PrĂłbujĂŞ przypomnieĂŚ sobie

kolor firanek wiszÂących w sÂąsiednim oknie

tego domu

ktĂłry tu kiedyÂś staÂł

 

Delikatnym ruchem zamykam drzwi

na Âżal

 

 

42

Mam juÂż swĂłj dom

i krzesÂło swoje

i swoje buty na podÂłodze

 

JuÂż siĂŞ nie bojĂŞ

bo wszystko co moje mogê zamkn¹Ì

na klucz

 

Moje sny i moje obrazy

Moje uniesienia i moje Âślady

Moje ÂłyÂżki i noÂże, ktĂłrymi Âżycie jem i krojĂŞ

Moje dwa talerze  stojÂące na stole

Moje radoÂści i smutki

Moje uczucia w szkÂło oprawione

Moje pragnienia z poszarpanymi brzegami

Moje przeÂżycia przybite do Âścian pamiĂŞci

grubymi gwoÂździami

 

Chodzê jak w³aœciciel wokó³ tego, co moje

Wokó³ swoich przyzwyczajeù

Wokó³ wspomnieù, stoj¹cych na mojej drodze

 

JuÂż sam stajĂŞ siĂŞ meblem

coraz trudniejszym do ominiĂŞcia

 

 

49

BudowaÂłem to sÂłowo jak dom

LepiÂłem dziury i kleiÂłem Âściany

Wstawia³em ciekawoœÌ w okna

i polerowaÂłem klamki drzwi

 

Pragn¹³em by ktoœ móg³ w tym s³owie

jak we mnie zamieszkaĂŚ

 

Nie wiedziaÂłem

Âże za szybÂą Âślubnej ramy

juÂż mieszka kornik

potrafi¹cy przegryŸÌ wszystko

 

 

65

ChciaÂłbym juÂż wrĂłciĂŚ

do dawnego domu

To nic, Âże dawno

Âże popĂŞkaÂły Âściany

i Âże przecieka

podziurawiony burzami dach

 

A jednak leÂży tam jeszcze twĂłj cieĂą

na podÂłodze

rozlany

 

 

70

PozwĂłl mi wrĂłciĂŚ juÂż do domu

bym siê nie b³¹ka³

nie kÂłaniaÂł brudnej pianie

abym juÂż wiĂŞcej nie brudziÂł swojej twarzy

 

Wyœlij swe s³owa jak go³êbie

na kaÂżde skrzyÂżowanie

 

Rozwiù swoj¹ mi³oœÌ jak drogê przede mn¹

i zasadÂź kwiaty pragnieĂą tam gdzie przechodziÂł bĂŞdĂŞ

 

Czekaj na mnie na progu

gdy ÂżebraÂł bĂŞdÂą o kawaÂłek pewnoÂści

 

Uchyl drzwi Twojej troski

gdy pukaÂł bĂŞdĂŞ ostatnim cierpieniem

do Twojego domu

 

ZwiĂłdÂł mnie horyzont

UÂśpiÂły doliny

Lawiny zdarzeĂą zasypaÂły wszystkie moÂżliwoÂści

ZakrĂŞty wymyliÂły

i przepaÂście poÂłamaÂły koÂści

 

DziÂś opatrujĂŞ obolaÂłe myÂśli

prĂłbujÂąc szukaĂŚ powrotu

ze zmĂŞczonego gniewu

 

PatrzĂŞ wstecz, aby dostrzec most powrotu

zbudowany przez tych

ktĂłrzy byli tu

przede mnÂą

 

 

104

Po domu b³¹kam siê

jakby to byÂła pustynia

Ruchomy piasek podÂłogi

i wybite okna nieba

Wysuszona na drobne ziarna cisza

i dopalajÂąca siĂŞ nadzieja

SzczĂŞÂście zachodzÂące tarczÂą ognia za horyzont cierpienia

PewnoœÌ rozp³ywaj¹ca siê na œcianach fatamorgan

Obrysowane chÂłodem przypuszczenia

i rozrzucone po krzesÂłach osamotnienia

 

PrzechodzÂące co noc przebudzenia

wykreÂślajÂą granice

zamykania siĂŞ w sobie

 

 

107

BudowaliÂśmy tĂŞ chwilĂŞ

jak szczĂŞÂście wÂłasne

uklepujÂąc ziemiĂŞ pragnieĂą

i wylewajÂąc fundament marzeĂą

 

BudowaliÂśmy tĂŞ chwilĂŞ

jak wÂłasne Âżycie

stawiajÂąc coraz wyÂższe piĂŞtra uniesieĂą

i Âściany zdarzeĂą

 

BudowaliÂśmy tĂŞ chwilĂŞ

jak w³asn¹ przysz³oœÌ

ukÂładajÂąc schody

i podnoszÂąc siebie z ziemi dÂźwigami miÂłoÂści

 

BudowaliÂśmy tĂŞ chwilĂŞ

jak swĂłj dom

trzymajÂąc siĂŞ pionu i poziomu

i swoich coraz wyÂższych moÂżliwoÂści

 

BudowaliÂśmy tĂŞ chwilĂŞ

jak swoje szczĂŞÂście

chodz¹c po rusztowaniach s³ów

i po drabinach spojrzeĂą bez porĂŞczy

PatrzÂąc na coraz dalszy horyzont snĂłw

wchodziliÂśmy w coraz cieplejsze kolory tĂŞczy

 

BudowaliÂśmy tĂŞ chwilĂŞ

jak nasz¹ mi³oœÌ

Nie chcÂąc budowania swego nigdy zaprzestaĂŚ

 

BudowaliÂśmy tĂŞ chwilĂŞ

bez zabezpieczajÂących lin, bez siatek

jak piĂŞkno w ktĂłrym moglibyÂśmy zamieszkaĂŚ

 

Gotowi w kaÂżdej chwili by przerysowaĂŚ plany

BudowaliÂśmy tÂą naszÂą chwilĂŞ jak siebie samych