Utrata przytomności - pozycja bezpieczna

Utrata przytomności - pozycja bezpieczna

Utrata przytomności - to stan, w którym poszkodowany nie reaguje na bodźce zewnętrzne.

Przyczyny utraty przytomności:

urazy - zwykle urazy głowy
wstrząs
padaczka, udar mózgu i inne choroby układu nerwowego
choroby metaboliczne - cukrzyca
choroby układu krążenia - zawał serca, nagłe zatrzymanie krążenia
choroby układu oddechowego - ostra niewydolność oddechowa
substancje chemiczne - alkohol, leki, jady zwierzęce
zadławienie, przegrzanie, hipotermia, utopienie, reakcja uczuleniowa, porażenie prądem elektrycznym i inne związane z wpływem środowiska
Stan utraty przytomności może trwać kilka minut lub nawet wiele dni.

Do oceny stopnia przytomności wykorzystuje się skalę Glasgow (Glasgow Coma Scale)

Punkty Otwieranie oczu Reakcja słowna Odpowiedź ruchowa
6 Odpowiednia do poleceń
5 Pełna orientacja Celowa
4 Spontaniczne Mowa chaotyczna Ruch ucieczki na ból
3 Na głos, zawołanie Mowa niewłaściwa Zgięciowa
2 Na ból Niezrozumiałe dźwięki Wyprostna
1 Brak Brak Brak

Ilość zdobytych punktów pozwala na różnicowanie stopnia urazu.
15 - pełna świadomość
3 - głęboko nieprzytomny
W celu oceny progresji/regresji zmian u poszkodowanego badanie należy powtarzać w określonych przedziałach czasu.

Następstwa utraty przytomności:

niedrożność dróg oddechowych spowodowana opadaniem nagłośni i języka do tylnej ściany gardła - wymagane rękoczyny udrażniające drogi oddechowe
zalanie dróg oddechowych śliną bądź treścią żołądkową - wymagana jest pozycja bezpieczna
Rozpoznanie:

źrenice
reakcja na światło - obecna/nieobecna (śmierć kliniczna, zatrucie)
szerokość źrenic - wąskie (narkotyki), szerokie (śmierć kliniczna)
symetria - obecna/brak (uraz głowy)
skóra wokół oczu - krwiak okularowy, zasinienie wokół oczu (złamanie podstawy czaszki)
nos
krwotok z nosa
wyciek płynu mózgowo-rdzeniowego (złamanie podstawy czaszki)
jama ustna
zapach alkoholu
zapach acetonu (śpiączka cukrzycowa)
inny zapach (różne zatrucia)
ciała obce
ocena tylnej ściany gardła - krew, płyn mózgowo-rdzeniowy (złamanie podstawy czaszki)
ucho - krew, płyn mózgowo-rdzeniowy (złamanie podstawy czaszki)
żyły szyjne zewnętrzne
zapadnięte (wstrząs hipowolemiczny)
wypełnione (tamponada serca, odma prężna)
kończyny - napięcie mięśniowe
klatka piersiowa
rany - głębokość, naruszenie opłucnej, odma
skóra - siniaki wskazują na miejsca urazów
jama brzuszna
siniak pod prawym łukiem żebrowym (uraz wątroby)
siniak pod lewym łukiem żebrowym (uraz śledziony)
rany - głębokość, wytrzewienie
opory patologiczne - gromadzenie się płynu, krwotok wewnętrzny
miednica - ocena stabilności miednicy
Postępowanie:

Wezwanie pomocy
Ocena oddechu. Patrz: Resuscytacja krążeniowo-oddechowa
Analiza przyczyn i możliwych następstw.
Jeżeli poszkodowany oddycha, po wykluczeniu urazów - ułożenie w pozycji bezpiecznej i regularna kontrola oddechu.

Pozycja bezpieczna

Ratownik przywodzi kończyny górne poszkodowanego do tułowia

Kończyny dolne układa razem

Klęka z tej strony poszkodowanego, w którą zamierza go obrócić
Rękę bliższą sobie układa pod kątem 90 st. a następnie zgina w łokciu tak, aby dłoń była skierowana ku górze
Dalszą rękę przekłada w poprzek klatki piersiowej poszkodowanego i kładzie jej dłoń pod bliższym sobie policzkiem ofiary
Zgina dalszą kończynę dolną poszkodowanego w kolanie i stabilizuje podkładając stopę pod drugą kończynę
Stabilizując dalszą kończynę górną poszkodowanego przy policzku ofiary jedną ręką, drugą ręką ciągnie do siebie uniesione kolano. Poszkodowany obraca się w stronę ratownika.
Ratownik układa kończynę, za którą ciągnął poszkodowanego tak, aby staw biodrowy i kolanowy były zgięte pod kątem prostym
Odgina głowę poszkodowanego ku tyłowi aby udrożnić drogi oddechowe
Gdy to konieczne, wkłada rękę podłożoną pod policzek głębiej pod głowę aby utrzymać odgięcie głowy ku tyłowi
Okrywa poszkodowanego chroniąc przed utratą ciepła
Regularnie sprawdza oddech
Po 30 minutach należy położyć poszkodowanego na drugim boku.
Pozycja bezpieczna zapewnia drożność dróg oddechowych, umożliwia kontrolę stanu poszkodowanego (oddech) i ponowne ułożenie na plecach w celu rozpoczęcia resuscytacji, minimalizuje również możliwość dalszych uszkodzeń ciała poszkodowanego.