[buziolka]

Twórcą metody nazwanej Nauczaniem Kieroowanym był węgierski lekarz, pedagog, fizjoterapeuta Andreas Peto, który wprowadził ją w 1949 roku w Budapeszcie. W stolicy Węgier utworzony został pod jego kierownictwem Instytut Osób Niesprawnych Ruchowo, do którego kierowano wszystkie dzieci z podejrzeniem uszkodzenia o.u.n na Węgrzech. Metoda ta łączy w sobie elementy usprawniania społecznego, leczniczego oraz psychologiczno pedagogicznego oddziałuje, więc na dziecko niepełnosprawne w kilku aspektach naraz:
- Uczy go samodzielności w codziennym życiu

- Zapewnia naukę szkolną

- Uczy komunikacji z innymi ludźmi

- Zapewnia rehabilitację posturalno ruchową

Najważniejszym celem metody jest poprawa stanu funkcjonalnego dziecka oraz zapewnienie mu udziału w życiu społecznym oraz przygotowanie niepełnosprawnego dziecka do samodzielnego życia. Usprawnianie dzieci metodą Peto rozpoczyna się stosunkowo wcześnie. Dzieci trafiające do ośrodka poddawane są szczegółowemu badaniu przez neurologa, ortopedę, dermatologa, dentystę, audiologa i internistę. Istotną nowością wymyśloną przez Węgra jest tzw. Podstawowy Wzorzec Ruchu. Służy on do diagnozowania napięcia mięśniowego i rozwoju psychomotorycznego dziecka. Zgodnie z nim w rozwoju dziecka napięcie zginaczy jest równie istotne jak napięcie prostowników i prawidłowy rozkład napięcia zależy od ich prawidłowego współdziałania. Według tego wzorca ruchu dziecko utrzymuje kończyny górne uniesione w górę zaś kończyny dolne są zgięte w biodrach, a tułów ma zapewnioną stabilizacje. Najłatwiej rozwój podstawowego wzorca ruchu można zaobserwować u dziecka, gdy leży ono na plecach i ma możliwość bawiąc się nogami integrować prace zgięciową i wyprostną mięśni. Dodatkowo u dziecka bada się także możliwość kontaktu społecznego, poziom inteligencji, oraz poziom dojrzałości społecznej.

Aby zapewnić dziecku wszechstronną opiekę w 4 letnim procesie nauczania w szkołach Peto kształci się ludzi, którzy będą w stanie sprostać tym oczekiwaniom. Nazwano ich konduktorami , dyrygentami lub przewodnikami. Zgodnie z założeniami twórców fakt, iż dziecko przez cały czas ma kontakt z tym samym konduktorem ma nieprzecenione znaczenie. Zadaniem takiej osoby jest realizowanie wyznaczonego programu rehabilitacyjnego, łącząc go jednocześnie z różnymi elementami pedagogiki jak np. muzykoterapią czy terapią logopedyczną. Ucząc dzieci, posługuje się charakterystycznymi ćwiczeniami opartymi na zasadach rytmizacji. Wspólnie na głos opisują wykonywaną czynność a sam konduktor nie ćwiczy manualnie z dzieckiem tylko na głos steruje ruchami, co zwiększa świadomość wykonywanych ruchów. Rytmizacja ma też na celu ułatwienie zapamiętania wykonywanych poleceń i poprawę płynności ich wykonywania. Uczy także poprawnego wymawiania słów. Konduktor (przewodnik, dyrygent) opiekuje się z reguły grupą ok.5-6 dzieci mających podobne możliwości funkcjonalne i intelektualne. Zadaniem konduktora jest nauczenie dziecka codziennie nowej umiejętności i doskonalenie już zdobytych. Nauka ta zawarta jest w formie zabawy. Dzieci wykonują proste polecenia zdobywają nowe doświadczenia i jednocześnie uczą się samodzielności. Harmonogram zajęć dostosowany jest do każdego tak, aby nadążył za grupą i w większości zajmują go ćwiczenia samoobsługi, czyli jedzenia, ubierania się, czy załatwiania potrzeb fizjologicznych. Nauczanie w grupie ma wiele zalet. Zmusza dziecko do bycia bardziej aktywnym, zapewnia kontakt z rówieśnikami, co ma istotne znaczenie zważywszy, że dzieci są przez długi okres oddzielone od rodziców i rodzeństwa.

Codzienne ćwiczenia rehabilitacyjne wymagają specjalnego sprzętu w postaci mebli i przyrządów do ćwiczeń. Wyposażenie sali, w której przebywają dzieci na pierwszy rzut oka wydaje się być bardzo skromne. Pokój posiada meble specjalnej konstrukcji, które służą zarówno do ćwiczeń jak i do czynności dnia codziennego. W skład pomieszczenia wchodzi:

- łóżko, które służy do spania, jedzenia, gdy zostanie przemeblowane na ławę oraz do zabawy gdy zajdzie taka potrzeba.

- krzesła ze szczebelkami oparciem i podnóżkiem

Grupa przebywa razem w pomieszczeniu, które służy im jako sypialnia, sala do zabawy i ćwiczeń oraz pokój mieszkalny. Dziecko posiada własne łóżko do spania, które służy również jako stół, i mata do ćwiczeń. Każdy ze sprzętów ma, więc różnorakie zastosowanie. Szczebelkowa budowa mebli ułatwia dziecku wstawanie i utrzymanie pozycji, a zbudowane z listewek krzesła wykorzystuje się jako przybory do stania, chodzenia i utrzymywania określonej pozycji. Tak prosto umeblowana sala ułatwia dziecku poruszanie się, wykonywanie zadań i sprzyja utrzymaniu koncentracji.

Metoda Peto wymyślona na potrzeby dzieci z uszkodzeniami mózgu ze względu na swoją wieloaspektowość i szerokie spektrum działania, oraz zważywszy na fakt, że wywiera duży wpływ na rozwój psychospołeczny dziecka może pełnić ważna rolę w świecie rehabilitacji dzieci z mózgowym porażeniem. W metodzie Peto dąży się do integracji oddziaływań polegających na tym, by przyswajanie nauki szkolnej było łączone razem z ćwiczeniami ruchowymi. Metoda ta jest bardzo skuteczna w usprawnianiu fizycznym dziecka z m.p.d. Stwarza ona warunki do równoległego i pełnego rozwoju, wywiera również wpływ na psychospołeczne postawy.

Zarzuca się metodzie, iż umieszczanie dzieci w ośrodkach Peto w izolacji od rodziców i środowiska rówieśników, utrudnia w przyszłości integrację międzykoleżeńską oraz psychicznie obciąża dziecko. W Polsce Instytut Peto działa obecnie bardzo prężnie w Krakowie.