[bejkerek87]

Dziekuje Norbi, za dobre slowa.. Mysle, ze sytuacja niep. bedzie lepsza gdy nasz rzad nie bedzie interesowal tylko soba, a zacznie dzialac bo my wszystkiego nie damy sami zrobic,  my nie poddamy sie!. DDzieki ze jestescie druzyna. Kocham Was, Pozdrawiam Ada.

[62norbi]

Adusia, życzę Ci tego z całego serca...

[gruszka]

BĘDZIESZ A JAK SIĘ POSTARAMY TO MOŻEMY RAZEM COŚ ZDZIAŁAĆ, WIĘC  DO ROBOTY

[bejkerek87]

Mam na myśli swoje życie, nie chcę być utrapieniem dla kogokolwiek. Nie chcę żyć w samotności chcę założyć rodzinę i mieć męża no i dzieci i być dobrym człowiekiem i pomagać innym dobrym słowem a przede wszystkim chcę być psychologiem...

[gruszka]

MASZ NA MYŚLI SAMODZELNOŚCI?

[bejkerek87]

DOBRE, BROŃMY SWOICH RACJI.. TRZEBA WALCZYĆ..

[gruszka]

Z tym co piszesz zgadzam sie,chociaż nie do konca ponieważ czesc z osób niepelnosprawnych (ja też) sa tchórzami boją sie co luzie powiedzą co mamusia  powie. STOP KONIEC  TRZESIENIA SIĘ JAK OSIKA!!!!!!!! CO  BEDZIE  JAK  NASI RODZICE UMRA? CO ONI NAS  UBIORA NAKARMIĄ Z NIEBIOS?

[62norbi]

CZEGO NIE WIDAĆ, TEGO NIE MA, TO NAS TEŻ NIE MA?

No... Na to wychodzi że urzędasie dochodzą do wniosku, gdy się nie pokazujemy to nas nie ma... To jest główny powód że nas "OLEWAJĄ".... Nie powinniśmy im dawać satysfakcji, co do ich przekonań, że czego nie widać, tego nie ma... Musimy pokazać im że są w wielkim błędzie... Że jednak jesteśmy a wina jest po ich stronie, że strony ich zaniedbań... Więc, musimy "IM" powiedzieć... "NIE"!!! Miarka się przebrała!!! Chcemy żyć normalnie jak LUDZIE a nie jak zwierzęta pozamykane w klatkach na garnuszku i utrzymaniu mamusi starowinki lub w domach opieki społecznej... Niech wiedzą, że my "ON" mamy także prawo do szczęścia, do godnego życia...

[gruszka]

CZEGO NIE WIDAĆ, TEGO NIE MA, TO NAS TEŻ NIE MA?

[62norbi]

Jak zwykle masz rację, Nachbar...

[Nachbar]

To widać gołym okiem, że na ulicach nie widać jakoś osób niepełnosprawnych. Nie tylko tych na wózkach ale ogólnie. Pogoń za pieniądzem i rentownością "rozłożył" zakłady, które zatrudniały osoby niepełnosprawne. Mam na myśli Spółdzielnie Inwalidów. Stworzone zakłady pracy chronionej w rzeczywistości stały się kopalnią szmalu dla właścicieli, a pracujące  tam osoby niepełnosprawne półdarmowymi niewolnikami.
A przecież potencjał drzemiący w osobach mniej sprawnych jest przeogromny. Nie każdego sprawnego stać na tak wielkie samozaparcie, aby pomimo niedoskonałości dokonywać rzeczy prawie niemożliwych. Przykład Jasiu Mela.

[gruszka]

Z badań przeprowadzonych przez ISP i IFiS PAN wynika, że sytuacja życiowa osób niepełnosprawnych w wyniku zmian ustrojowych lat 90. znacznie się pogorszyła.Z badań przedstawionych na konferencji ‘Sytuacja osób niepełnosprawnych w Polsce w latach dziewięćdziesiątych’ wynika, że sytuacja życiowa osób niepełnosprawnych w wyniku zmian ustrojowych lat 90. znacznie się pogorszyła.

Konferencja zorganizowana 25 czerwca 2001 przez Instytut Spraw Publicznych była częścią realizowanego przez Instytut projektu “Sytuacja życiowa osób niepełnosprawnych”. Wspólnie z Instytutem Filozofii i Socjologii PAN, przeprowadzono badania dotyczące osób niepełnosprawnych, z których wnioski zaprezentowano na spotkaniu.

Jak wynika z badań, przedstawionych przez dr Joannę Sikorską i dr Barbarę Gąciarz z PAN, sytuacja życiowa osób niepełnosprawnych w wyniku zmian ustrojowych lat 90. znacznie się pogorszyła.
Nieodpowiednia polityka socjalna i niewłaściwe podejście społeczeństwa utrudniają niepełnosprawnym normalne życie społeczne. Mimo nagłośnienia problemu niepełnosprawności i przychylnego stosunku mediów, rodziny w których jest osoba niepełnosprawna nadal spotykają się z wieloma problemami. Największym z nich jest brak możliwości zatrudnienia oraz utrudniony dostęp do opieki medycznej, rehabilitacji i świadczeń socjalnych.

Jak zauważyła dr hab. Anna Wilmowska, naczelny lekarz ZUS, zbyt późno rozpoznaje się schorzenia i rozpoczyna rehabilitację. Powoduje to często pogłębianie się niepełnosprawności i oddala możliwość powrotu do normalnego życia i pracy. Rosną przez to nakłady na świadczenia finansowe dla niepełnosprawnych.

Poważnym problemem jest znalezienie pracy. Niska opłacalność zatrudniania, zmniejszenie liczby zakładów pracy chronionej powoduje, że większość z nich to bezrobotni.
Dlatego konieczne jest przyjęcie nowych rozwiązań prawnych i konsekwentne ich realizowanie. Podstawą może być uchwalona przez Sejm w 1997 r. Karta Praw Osób Niepełnosprawnych, w której mowa jest między innymi o powszechnym dostępie do usług medycznych, szkolnictwa, pracy zgodnej z kwalifikacjami. Problem niepełnosprawnych został uwzględniony również w Narodowym Programie Zdrowia na lata 1996-2005, w punkcie 16 którego mowa jest o “stworzeniu warunków umożliwiających osobom niepełnosprawnym włączenie się lub całkowity powrót do czynnego życia”.

Oprócz instytucji państwowych, mówiono również o roli organizacji pozarządowych. Z dyskusji wynikało, iż mimo powszechnej wiedzy o istnieniu takich organizacji, niewiele osób miało z nimi styczność. Organizacjom pozarządowym zarzucano sporadyczny, akcyjny charakter działania. Przestrzegano, że szczególnie w środowisku wiejskim brakuje informacji o możliwości korzystania z pomocy takich organizacji. Według dr Gąciarz organizacje pozarządowe, ośrodki zdrowia, ośrodki pomocy społecznej i gminy powinny nawiązać współpracę i wspólnie rozwiązywać problemy niepełnosprawnych.

Problemem samych ludzi niepełnosprawnych jest ich niewiara we własne możliwości. Nieumiejętność podejmowania działania, wyczekiwanie na pomoc ze strony innych skazuje wielu z tych ludzi na życie na poziomie minimalnym. Jak słusznie zauważyła przedstawicielka Stowarzyszenia na rzecz Osób Chorych na Stwardnienie Rozsiane z Sopotu, takie bierne zachowanie często jest skutkiem nieodpowiedniej edukacji. Dzieci należy od małego uczyć aktywności, umiejętności radzenia sobie, pewności siebie, by w momencie znalezienia się w trudnej sytuacji - jaką jest niepełnosprawność nie zostać odsuniętym od normalnego życia społecznego.

Wyniki badania prezentowane podczas konferencji opublikowane zostały przez Instytut Spraw Publicznych w książce “Osoby niepełnosprawne w Polsce w latach dziewięćdziesiątych”.